રાહી…….. ઓ રાહી…..ઉભી તો રહે અરે આને કેટલી ઉતાવળ છે. જાણે ઘર કેમ ભાગી જવાનું હોય તેમ દોડ્યે જાય છે. કહું છું અલી ઉભી રે….. અલી મને કેટલું દોડાવશે ઉભી રેને અરે… અરે…. હજુ તો રાહી માહી નો હાથ પકડવા જાય ત્યાં માહી નો પગ એક ખાડામાં પડતા તે પડી ગઈ. ” અલી ક્યારની કહું છું ધીમે ધીમે ચાલ પણ મારી વાત માનતી જ નથી લેતી જા પડીને. શું ઉતાવળ ફાટી જતી હતી !! ” રાહી માહી સામે જોઈને હસતા હસતા બોલી.
“અલી ઉભી ઉભી હસે છે શું લે પકડ મારો હાથ ઉભી કર મને. એક તો હું પડી ગઈ અને પૂછતી નથી કે વાગ્યું કે નહીં અને ઉભી ઉભી હસે છે પાછી ” રાહીએ માહી સામે હાથ લંબાવતા કહ્યું.
રાહી અને માહી આમ તો નામ સાંભળતા એવું લાગે કે બંને જુડવા બહેનો હશે પણ એવું નહોતું એ તો જુડવા બહેનો કરતાં પણ વિશેષ બહેનપણીઓ હતી. બંનેના ઘર બાજુ બાજુમાં જ અને બંનેનો જન્મ પણ એક જ દિવસે એક જ સમયે થયો હતો બસ રાહી માત્રને માત્ર બે મિનિટ માહી કરતાં મોટી હતી. જેમ રાહી અને માહી ખૂબ જ પાકી બહેનપણી હતી એવી જ રીતે રાહી અને માહીની મમ્મીઓ પણ એકબીજાની ખૂબ જ સારી સહેલીઓ હતી. અને બંનેની મમ્મીઓ એ એક જ દિવસે બંને ને જન્મ આપ્યો હતો. માત્ર બે મિનિટનો જ ફરક રહી ગયો હતો. બંનેના પરિવાર વર્ષોથી પાડોશીઓ હતા તેમના દાદા અને પરદાદા પણ મિત્રો હતા અને હવે રાહી અને માહી પણ નાનપણથી જ એટલા જ ગાઢ મિત્રો હતા. નાનપણથી જ રાહી અને માહી નો એકસરખો ઉછેર કરવામાં આવ્યો હતો. બંનેના ઘર વચ્ચે માત્ર એક દિવાલનો જ ફર્ક હતો. જેવું રાહી ના ઘર માં આવતું તેવું જ માહીના ઘરમાં પણ આવતું. કોઈ પ્રસંગે કદાચ એકાદ આ પરિવારને બહાર જવાનું થયું હોય તો બીજો પરિવાર તે પરિવારના સભ્યોને સંભાળી લેતો. રાહી અને માહીને એક જ સાથે સ્કૂલમાં દાખલો કરાવ્યો હતો. બંને બહેનપણીઓ ને જોઈને એવું જ લાગે કે કોઈ બે બહેનો અલગ-અલગ માના ખોળેથી જન્મ ધર્યો હોય. જાણે એવું લાગતું કે બે શરીર જ અલગ હોય પણ આત્મા તો એક જ હોય. અને પાછા બંનેના પરિવાર પણ પૈસે ટકે પણ સુખી હતા. આમ ને આમ દિવસો વીતી રહ્યા હતા ત્યારે “આંધળા ને આંખ શું?અને સમયને પાંખ શું?” આમ સમયે ખૂબ જ જોર પૂર્વ ઘોડા વેગે પસાર થઈ ગયો અને જોતજોતામાં બંને બારમું ધોરણ પાસ કરી અને સારી કોલેજમાં એડમીશન પણ લઇ લીધું અને નવાઈની વાત તો એ હતી કે નાનપણથી બંનેને એક જ સરખો મળ્યું હતું ત્યારે આ સમયે બંનેને એક જ કોલેજમાં એક જ ક્લાસમાં એક જ સમયમાં એડમીશન મળી ગયું. બંનેના ઘરે આમ તો ગામડે હતા અને કોલેજ તેમને ગામથી દૂર ચાર પાંચ કિલોમીટર જવું પડતું. બંને બહેનપણીઓ સાથે હતી એટલે એકબીજાના પરિવારને કોઈ ચિંતા ન હતી. આથી બન્ને પરિવારને ઘરેથી આટલું દૂર કોલેજ જોવું બન્ને પરિવાર ને મંજુર હતું.
આજે પણ બંને સખીઓ રસ્તામાં ગેલ કરતી કરતી કોલેજ થી ઘરે પરત આવી રહી હતી. રાહી જરા ઉતાવળી હતી તેથી તે ઉતાવળે ચાલી રહી હતી અને માહી તેની પાછળ નાના પગલાં ભરતી દોડતી દોડતી આવતી હતી અને રસ્તામાં રાહીને ખીજાતી હતી. એવામાં રાહી નો પગ ખાડામાં ફસાઈ જતાં તે પડી ગઈ. અને માહી તેની બાજુમાં ઉભી ઉભી હસી રહી હતી. આ બંને બહેનપણીઓ નો આનંદ પાછળથી બીજી ચાર પાંચ આંખો રા હી અને માહી ની અજાણતા વચ્ચે નિહાળી રહી હતી. થોડીવાર પછી માહી તેનો હાથ તરફ લંબાવ્યો અને રહીને ખાડામાંથી ઊભી કરી. ધીરે ધીરે બંને ઘર તરફ આગળ વધવા લાગી હતી. અને આખરે બંને ઘરે પહોંચી ગઇ અને તેની પાછળ આવી રહેલી એ અજાણી આંખો તેના ગામના છેડે ઉભી રહી અને ત્યાંથી પાછી ફરી ગઈ. આ અજાણી આંખો તે બંનેની લગભગ ચાર-પાંચ દિવસથી પીછો કરી રહી હતી પણ રાહી અને માહી આ વાત થી બિલકુલ અજાણ હતાં.
માહી પોતાના મકાન ના અગાસી ઉપર બેઠી હતી એટલી વારમાં રાહી પણ ત્યાં આવી પહોંચી.
” અલી હું તને ક્યારની ની શોધી રહી છું અને તું અહીંયા અગાસી ઉપર એકલી આવા સુના વાતાવરણમાં બેઠી છો શું વાત છે કંઈ થયું છે? ” રાહી માહી ના ખભા ઉપર હાથ મુકતા અને માહીને ઢંઢોળીને પૂછવા લાગી
” ના રાહી એવી કોઈ વાત નથી બસ હું તો આમ જ બેઠી હતી ” માહીએ પાળી ઉપરથી નીચે ઉતરતા જવાબ આપ્યો
” નાં તું ખોટું બોલે છે…. હું તને કેટલા દિવસથી જોઉં છું. પહેલો બનાવ બન્યા પછી એ દિવસોથી તું ઘણી ઉનમુન રહેવા લાગી છે. જે થયું તે એ આપણી ભૂલ હતી નહીં એમાં આપણો શું વાંક એ બધું હવે ભૂલી જા અને ચાલ મારી સાથે નીચે. ” રાહી એ કહ્યું
આમ બોલતા બોલતા માહી પણ શાંત થઇ ગઈ અને ઉંડા વિચારોમાં ખોવાઈ ગઈ અને એ દિવસે બનેલી ઘટના યાદ કરવા લાગી.
થોડા દિવસ પહેલા…….
ચાર-પાંચ દિવસ પહેલાં રાહી અને માહી દરરોજની જેમ જ કોલેજ થી ઘરે પરત ફરી રહી હતી ત્યારે તેની જ ગામના સરપંચના દીકરાએ અને તેના ચાર પાંચ મિત્રોએ ભેગા મળીને રાહી અને માહી બંને ની છેડતી રસ્તા વચ્ચે કરી હતી. ત્યારે રાહી નો સ્વભાવ જરા ઉગ્ર હતો તેથી તેણે સરપંચ ના છોકરા ને બધા ની વચ્ચે એક થપ્પડ મારી હતી એ વખતે એ છોકરાએ ધમકી આપી હતી કે તે એ બંને બહેનપણીઓ ને બરબાદ કરી નાખશે. તે આ અપમાનનો બદલો લેશે. પણ રાહીની જેમ તેના પિતા પણ એટલા જ ઉગ્ર અને ગરમ સ્વભાવના હતા તેથી બંને બહેનપણીઓ એ આ વિશે ઘરે કોઈ પણ વાત કરી હતી નહીં. અને એ જ દિવસથી માહી ઊંડા વિચારોમાં ખોવાયેલી રહેતી અને અંદરથી ડરેલી ડરેલી રહેતી.
” હું નીચે નથી આવવા માંગતી કેમ કે જો હું નીચે આવીશ તો મારા મોઢા ઉપર થી બધાને ખબર પડી જશે કે હું કંઈક અસમંજસમાં છું અને આપણે એ ઘટના વિશે બધા ને કહેવું પડશે. અને મને એ ધમકીની જ ચિંતા થાય છે. ” માહી રડતા રડતા રાહીના ખંભા ઉપર માથું રાખીને બોલી રહી હતી.
” અરે તું ચિંતા ના કર એ ખાલી ફાકાળો છે.એ ખાલી મોટી મોટી બડાઇ જ મારે છે.એ આપણું કંબગાડી લેવાનો નથી તું એકદમ શાંત થઈ જા. ” અંદરથી તો તેનું મન પણ હચમચી ગયું હતું તેમ છતાં તે માહીને સાંત્વના આપી રહી હતી .
” હવે ચાલ નીચે મોડું થઈ ગયું છે બધા ઊંઘી ગયા હશે અને આપણે કાલે કોલેજ વહેલા જવાનું છે “.
બીજા દિવસે સવારે લગભગ સાત વાગ્યા હતા અને બંને શક્ય કોલેજ જવા માટે નીકળી પડી. પણ એ સવાર એમના બન્નેના માટે કાળો કેર લઈને આવી હતી. બંને દરરોજની જેમ સવારે કોલેજ જવા નીકળી . આખરે કોઈ અડચણ વગર તેઓ કોલેજ પહોંચી ગઈ પણ એ અજાણી આંખો દરરોજ કોલેજ થી પાછા ફરે ત્યારે જ તેમની પાછળ આવતી હતી પણ આજે આંખો તેનું જોતી વખતે પણ પીછો કરી રહી હતી. આમ આખો દિવસ પસાર થઈ ગયો અને સાંજે પાંચ વાગ્યે બંને બહેનપણીઓ કોલેજ પૂરી થતા ઘરે આવવા માટે રસ્તા પર નીકળી. પણ બન્ને દીકરીઓના નસીબને તો કંઈક અલગ જ મંજૂર હતું. બંને બહેનપણીઓ રસ્તામાં શાંતિથી ચાલી આવી રહી હતી. દરરોજની જેમ થોડી ઘણી મસ્તી થઈ રહી હતી. થોડે દૂર જતા તેમની બીજી બહેનપણીઓ પણ પોતપોતાના ઘર આવતા ઘરે પહોંચી ગઈ હતી. હવે એ માર્ગમાં માત્ર આ બંને બહેનપણીઓ ચાલી રહી હતી. એ સમયે તે અજાણી આંખો બંને નો પીછો કરવા લાગી. પરંતુ આ વાતનો અંદેશો આજે માહીને આવી ગયો તેને લાગ્યું કે તેમનો પીછો કોઈ કરી રહ્યું છે. તેથી એ વળી વળી ને વારંવાર પાછળ જોઈ રહી હતી પણ કોઈ દેખાઈ રહ્યું હતું નહીં. આખરે માહી ની આંખો એ ચોર આંખો ને પકડી જ લીધી. એ બંને નો પીછો પાછળ સરપંચ નો છોકરો અને તેના ચાર પાંચ ભાઈબંધો મળીને કુલ છ વ્યક્તિ કરી રહ્યા હતા. માહીએ રાહીને કહ્યું “ચાલ જલ્દી ભાગ” અને રાહી ની નજર પણ એ નરાધમો પર પડી. બે ખૂબ જ મજબૂત હતી એમ ડરે તેમ હતી નહીં પણ એ રસ્તા પર બંને એકલી હતી રસ્તો પણ સુનસાન હતો અને તે પોતે બે અને તેમની પાછળ છ નરાધમ હતા તેથી રાહી ની પણ હિંમત માત ખાઈ ગઈ.
આખરે બંને બહેનપણીઓ ખૂબ ડરી ગઈ હતી. તેઓ કોઈપણ સંજોગે ઘરે પહોંચવા માગતી હતી. અને બંને ઉતાવળા કદમો સાથે ધીમે ધીમે સ્પીડ વધારીને દોડવા લાગી. બંને આગળ ભાગી રહી હતી અને પહેલા છ જણ પાછળ તેમની ભાગી રહ્યા હતા. રાહી એ પોતાના હાથ થી માહી નો હાથ પકડી લીધો અને કહ્યું કે કંઈ પણ થઈ જાય પણ આ હાથ હવે આપણે ઘરે ન પહોંચીએ ત્યાં સુધી છૂટશે નહીં. અને રસ્તો ટૂંકો કરવા માટે રાહીએ જંગલવાળો નાનકડો રસ્તો પકડ્યો અને બંને જંગલ તરફ દોડવા લાગી. એક તો સાંજ પડવા આવી હતી અને એ પણ જંગલ એટલે તેમાં અંધારું ખૂબ જ વધવા લાગ્યું હતું. અને અંધારામાં અને અંધારામાં બંને માર્ગ ભટકી ગઇ અને પેલા છ નરાધમ તો તેની પાછળ જ હતા. રાહી અને માહી બંનેના ચહેરાઓ રડમસ થઇ ગયા હતા. ભાગતા ભાગતા રસ્તામાં કંઈક વસ્તુ લેવા માટે રાહી ઊભી રહી ગઈ. તેણે રસ્તે પડેલી એ વસ્તુ હાથમાં લઇ લીધી અને તેની બંધ મુઠ્ઠી માં જકડી લીધી અને બીજા હાથે તેણે માહી નો હાથ જકડી રાખ્યો હતો. બંને ચારેબાજુથી પહેલા નરાધમો વડે ઘેરાઈ ગઈ હતી. તેમ છતાં બંને પોતાને બચાવવા માટે આગળ ભાગી રહી હતી. માહી ખૂબ જ થાકી ગઈ હતી અને તે હવે આગળ ચાલી શકે એમ ન હતી તેથી તે ત્યાં જ ઉભી રહી ગઇ અને રાહી ને કહેવા લાગી. “બે મિનીટ થોભીજા મારા થી હવે આગળ દોડાશે નહીં.” દોડતા દોડતા કેટલો સમય ગયો થઈ ગયો હતો તેનો કોઈપણ અંદેશો હતો નહીં કેમકે ભાગતા ભાગતા હાથમાંથી બેગ અને મોબાઈલ છૂટી ગયા હતા. બંને ના હાથમાં માત્ર એક બીજાનો હાથ હતો અને એક હાથની મુઠ્ઠી બંધ હતી.” આપણે આવી રીતે આમ અધવચ્ચે ઊભા ન રહી શકીએ ચલ આપણે કોઈક જગ્યા ગોતવી પડશે છુપાવવા માટે ” અને જેમતેમ કરીને તેણે માહીને સાથે લીધી અને બંને ધીમે ધીમે ભાગવા લાગી અને ત્યાં રસ્તામાં નીચે તરફ એક મોટો ખાડો આવ્યો અને બંને ત્યાં છુપાઈ ગઈ પહેલા નરાધમો હજુ પણ પાછળ હતા.અને ચારે બાજુથી બંનેને શોધી રહ્યા હતા. ભાગતા ભાગતા બંને જંગલમાં એવી રીતે અટવાઈ ગઈ હતી કે બંનેને રસ્તો સુજી રહ્યો ન હતો અને બંને ને હવે મનથી થઈ ગયું હતું કે તે બંનેને હવે ગામ મળશે નહીં કે હવે તે પોતાના પરિવારને ક્યારેય પણ મળી શકશે નહીં. એ ખાડામાં છુપાઈને બેઠા-બેઠા બંનેના મન ભાંગીને કાચના ટુકડા ની જેમ વિખેરાઇ ગયા હતા.
” માહી…. હવે આપણી પાસે કોઈ રસ્તો નથી, અને હું મારી જાતને આ આ નરાધમો પાસે તો નહીં જ વિખરાવા દવ આપણી પાસે હવે કોઈ માર્ગ નથી. અને હવે હું પણ એટલી થાકી ચૂકી છું કે હવે મારાથી એક પણ ડગલું આગળ વધાશે નહીં. હું આ સમાજની બેઇજ્જતી અને વિકારની ભાગીદાર બનવા માંગતી નથી. ” અને તે પોતાના જમણા હાથની જકડી રાખેલી બંધ મુઠ્ઠી ખોલી તેના હાથમાં કોઈ વસ્તુ ચળકી રહી હતી. એ બીજું કંઈ નહીં પરંતુ એક નાનકડો બ્લેડ નો ટુકડો હતો. એ રસ્તામાં ભાગતાં ભાગતાં તેણે નક્કી કરી લીધું હતું કે હું કોઈપણ નરાધમને ગુલામી તો નહિ જ સ્વીકારું મારી જાતને તો લૂંટાવા નહીં જ દઉં…..
આખરે બંને બહેનપણીઓ એ હવસના અગ્નિ કુંડોમાં હોમવા કરતાં ઇજ્જત સાથે પોતાની આત્માઓને છૂટી કરી દીધી બંને એક પછી એક પોતાના હાથની નસો એ બ્લેડ વડે કાપી નાખી. અને પોતાની આત્માઓને દેહની ઇજ્જત લૂંટવાની ગુલામીમાંથી સદાય સદાય માટે સ્વતંત્ર કરી દીધી.
રાત ખૂબ અંધારી થઈ ચૂકી હતી. આ બંને બહેનપણીઓ હજુ સુધી ઘરે આવી હતી નહીં આથી બંનેના માતા-પિતાને ચિંતા થવા લાગી તેથી તેઓ થોડા ઘણા ગામના લોકોની સાથે લઈ અને બન્ને ને શોધવા નીકળ્યા. તેઓ હંમેશા જે રસ્તા પરથી આવતી એ રસ્તા ઉપર શોધવા લાગ્યા ત્યારે બન્નેની બેગો અને મોબાઈલ ફોન મળ્યા પણ પોતાની લાડકડી ઓના અણસાર ક્યાંય મળ્યા નહી આથી તેઓએ જંગલમાં શોધવાનું નક્કી કર્યું. ખૂબ જ ભય અને રોરોકળ વચ્ચે બંને બહેનપણીઓ ની લાશો બીજે દિવસે સવારના અજવાળામાં મળી આવી…
”આજે પણ આટલા ટેક્નિકલ યુગમાં સ્ત્રીઓ સ્વતંત્ર નથી… ” આજે પણ આ દુનિયામાં એક સ્ત્રી કેમ સ્વતંત્ર નથી?…મને ક્યારે આવી ગુલામીમાંથી આઝાદી મળશે.? ક્યારે મને એક પુરુષ સારી નજરે જોતો થશે? કે પછી આ ઘોર કળિયુગમાં હું આમને આમ જ પીસાતી રહીશ. શું મારું અસ્તિત્વ આવા હવસખોરો માટે જ ટક્યું છે? અમને ક્યારે આ પૌરુષતાની ગુલામીમાંથી આઝાદી મળશે???????
halfdream….. sapna
